Czy to aby nie jest lekka przesada?

 W niedzielę była piękna pogoda, nie ma zabiegów, więc się wybrałam na wycieczkę. Pani z pokoju obok zaopatrzyła mnie w wodę (hm, niecałe pół litra, ale wystarczyło). I ja jej na to, że w rewanżu pomogę jej przynieść ze sklepu nową wodę. W poniedziałek lało, do sklepu wybrałyśmy się wczoraj. Przez park to jest niecały kilometr, zaś szosą - prawie półtora. Kupiłam co tam miałam kupić, wyszłam, czekam. Wychodzi ona. Zamieniamy się torbami, w mojej mało co, u niej - 4 dwulitrowe butle z wodą. I jeszcze jakieś ciasteczka. O matko - prawie 9 kilo w sumie. Ja myślałam, że kupi jedną butlę, góra dwie, ale cóż, słowo się rzekło - biorę tę potwornie ciężką torbę i idziemy. A ona mówi - wiesz, ja muszę jeszcze wstąpić do apteki - a w takim przypadku trzeba iść tą dłuższą drogą. No nic. Idziemy. Ona zasuwa jak mały samochodzik, ja za nią raczej wolno. Pot mi oczy zalewa, co i raz zmieniam ramię z torbą, i - ledwo idę. Ale cóż - słowo się rzekło. Wreszcie ufff ufff - doszłyśmy, ja ledwo żywa, ona jak skowronek - bo zdążyła na trzecią, o której to codziennie uczestniczy zdalnie w jakimś nabożeństwie - dlatego tak gnała. No nic, niby ok. A dziś mi mówi - te ciasteczka to się połamały trochę. O k...wa...

2 komentarze:

  1. A to sprytna bestia z tej paniusi.

    OdpowiedzUsuń
  2. Mądra w tym wypadku nie byłaś. Było trzeba odkupić jej tę wodę, jedną butelkę i tę butelkę nieść, i tyle. A babsko, swoją drogą, bezczelne na maksa.

    OdpowiedzUsuń